|
مستی و درجات آن از منظر پزشکی قانونی، حقوق کیفری ایران و فقه امامیه
|
معصومه دهداری فر1    ، سید عباس جزائری2 |
1- دانشجوی دکتری حقوق کیفری و جرم شناسی، گروه حقوق، واحد شهرکرد، دانشگاه آزاد اسلامی، شهرکرد، ایران
2- استادیار، گروه حقوق، واحد شهرکرد، دانشگاه آزاد اسلامی، شهرکرد، ایران |
|
|
چکیده: (1852 مشاهده) |
زمینه و هدف: سُکر به معنی مستی و حالتی است که میان انسان و عقل او قرار میگیرد یا عارض میشود. بعضی از اندیشمندان اسلامی، مُسکر را چیزی میدانند که موجب اِخلال در نظم کلام و افشاء راز میگردد و به عبارتی، چیزی است که موجب اختلال در ادراک و عقل میشود و در بیشتر کسانی که شرب خمر میکنند، با حسِ شادی و تواناییِ کاذب همراه است.
مواد و روشها: روش تحقیق در این مقاله بهصورت توصیفی بوده است.
ملاحظات اخلاقی: تمامی اصول اخلاقی در نگارش این مقاله رعایت شده است.
یافتهها: مصرف مسکر از جرایم حدی و از نوع حقاللهی است که اثبات آن، مشمول قواعد سختگیرانهای است. مصرف خمر و سایر مسکرات، آثار و تبعات ناخوشایند و نامطلوبی ازلحاظ روحی و روانی دارد. امروزه ثابت شده است که اسلام در برخورد با مسأله مسکرات، راه راست و درستی را برگزیده است. علمِ کنونی نیز ثابت کرده است که مواد الکلی بهراستی، ام الخبائث و ریشه همه تبهکاریها و مفسدههایی است که مایه از میان رفتن عقل، فکر، سلامت و ثروت و گسیختگی نظام خانواده میشود.
نتیجهگیری: قانون مجازات اسلامی در مواد مختلفی درباره مستی بحث کرده است. بنابراین قانونگذار، مستی را جرمانگاری نکرده، بلکه مصرف مسکر را جرمانگاری نموده است، بهطوریکه حتی اگر فردی ماده مسکر را بخورد، ولی مست نشود، حتی اگر یک قطره هم باشد، باز به مجازات حد اسلامی محکوم میشود. بنابراین آنچه برای شارع مقدس اسلامی مهم بوده است، مصرف ماده سکرآور است، نه حالت بعدازآن.
|
|
| واژههای کلیدی: مستی، درجات مستی، پزشکی قانونی، حقوق کیفری ایران، فقه امامیه. |
|
|
متن کامل [PDF 790 kb]
(567 دریافت)
|
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
تخصصي
دریافت: 1401/4/24 | ویرایش نهایی: 1403/11/12 | پذیرش: 1401/6/3 | انتشار: 1401/7/1
|
|
|
|
|
|
