1- دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه حقوق خصوصی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، واحد شهرکرد، دانشگاه آزاد اسلامی، شهرکرد، ایران. 2- مربی، گروه حقوق خصوصی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، واحد شهرکرد، دانشگاه آزاد اسلامی، شهرکرد، ایران. (نویسنده مسؤول)
چکیده: (1671 مشاهده)
زمینه و هدف:معمولاً قرارداد به عنوان اصلیترین و مهمترین منبع ایجاد تعهد، تلقی میگردد که تعهداتی را در ارتباطات بین دو طرف به وجود خواهد آورد. در این خصوص، از مهمترین اصولی که از دیدگاه اخلاقی-حقوقی ارائه میگردد، همانا ضرورت پایبندی به تعهدات میباشد. اما در برخی مواقع یکی از طرفین با وجود شرایط فسخ، قرارداد را فسخ نموده و این امر میتواند بر معاملات قبل از فسخ نیز امکان دارد تأثیر داشته باشد. مواد و روشها:روش تحقیق در این مقاله بهصورت توصیفی بوده است. ملاحظات اخلاقی:تمامی اصول اخلاقی در نگارش این مقاله رعایت شده است. یافتهها:یافته این مطالعه حاکی از آن است که فسخ معامله مبنا بر معاملات سابق بر فسخ در خیارات قانونی و قراردادی دارای تأثیر خاصی بوده که منجر به صدور آراء متناقض در این زمینه گردیده است. نتیجهگیری:طبق رأی وحدت رویه ۸۱۰ چنانچه در ضمن عقد بیع شرط شود، در صورت عدم پرداخت اقساط ثمن در مواعد تعیین شده، فروشنده حق فسخ و استرداد مبیع را دارد، با تحقق شرط و اعمال حق فسخ ولو اینکه خریدار مبیع را به شخصی فروخته باشد، مبیع باید به بایع مسترد شود. عدم اطلاع خریدار بعدی از شرط مذکور با توجه به درج آن در متن قرارداد، به اقتضای رفتار متعارف اشخاص و حق تقدم مالک، موجب بی اثر شدن شرط و زوال حق مالک اولیه نسبت به عین مال نخواهد بود.