استادیار، گروه حقوق بین‌الملل، دانشکده علوم انسانی، واحد شیراز، دانشگاه آزاد اسلامی، شیراز، ایران. (نویسنده مسؤول)
چکیده: (277 مشاهده)
زمینه و هدف: امروزه باستان شناسان به این اجماع رسیده‌اند که به‌جای حفاری و بازیابی میراث فرهنگی زیر آب که با استفاده از روش‌های تهاجمی و بعضاً مخرب صورت می‌گیرد، باید از سیاست حفاظت در محل برای نگهداری بهتر این اشیاء استفاده کرد. این روش در اسناد مختلف بین‌المللی به‌عنوان اولین گزینه مطرح شده که قابلیت اجرا در اکثر شرایط را دارد. استفاده از این شیوه موجب می‌شود که این آثار برای نسل بعدی حفظ شود و به‌علاوه زمینه تحقیقات در سال‌های آینده را با فناوری‌های تازه‌تر فراهم کند. مواد و روش‌ها: روش تحقیق در این مقاله توصیفی- تحلیلی بوده است. ملاحظات اخلاقی: کلیه اصول اخلاقی در نگارش این مقاله رعایت شده است. یافته‌ها و نتیجه‌گیری: از دیدگاه باستان‌شناسی اصل حفاظت در محل در رابطه با میراث فرهنگی زیر آب باید همیشه اولین گزینه باشد. در این روش اشیاء به همراه تمامی عناصر طبیعی پیوند خورده با آن در محل اصلی آن حفظ می‌شود. بااین‌حال این اصل مطلق نیست و بعضاً با توجه به شرایط خاص مکانی و ویژه میراث این امکان وجود دارد که با بازیابی آن‌ها بتوان به حفظ آن‌ها کمک کرد. کنوانسیون 2001 یونسکو و قواعد ضمیمه آن در این راستا ضمن حمایت از اصل حفاظت در محل به‌عنوان اولین گزینه، شرایطی را مشخص کرده‌اند که امکان مداخله و بازیابی میراث فرهنگی زیر آب وجود دارد. انتخاب روش مناسب در این حوزه نیاز به انجام تحقیقات دقیق و کارشناسانه دارد و باید به‌صورت موردی بررسی شود. کلمات کلیدی:میراث فرهنگی زیر آب، حفاظت در محل، کنوانسیون 2001 یونسکو، یونسکو، حقوق دریاها.
Nazemi N. "In-situ Preservation" and Underwater Cultural Heritage; Guaranteeing the Principles of Archeology with the Rules of International Law. ILR 2024; 5 (3) : 5 URL: http://ilrjournal.ir/article-1-252-fa.html
ناظمی نازآفرین. «حفاظت در محل» و میراث فرهنگی زیر آب؛ تضمین اصول باستان‌شناسی با قواعد حقوق بین‌الملل. پژوهش‌های حقوقی میان‌رشته‌ای. 1403; 5 (3) :57-69
.png)
