استادیار، گروه حقوق جزا و جرمشناسی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه شاهد، تهران، ایران. (نویسنده مسؤول)
چکیده: (251 مشاهده)
زمینه و هدف:آب بهعنوان یک منبع حیاتی برای بقای انسان و سایر جانداران، در دنیای معاصر به یکی از چالشهای اصلی تبدیل شده است. باتوجهبه تغییرات اقلیمی و رشد روزافزون نیاز به آب، این مقاله به بررسی مقررات حاکم بر منابع آبی مشترک در حقوق بینالملل میپردازد. بهویژه، تمرکز این تحقیق بر تحلیل کنوانسیون 1997 سازمان ملل در خصوص مدیریت آبهای بینالمللی و چالشهای موجود در مدیریت منابع آبی مشترک است. مواد و روشها:روش مطالعه و گردآوری اطلاعات و یافتههای پژوهش اصلی، تحلیلی توصیفی بوده است. ملاحظات اخلاقی:کلیه اصول اخلاقی حاکم در پژوهش، در ترجمه این مقاله رعایت شده است. یافتهها: مطالعه انجامشده نشان میدهد که کنوانسیون 1997 سازمان ملل در زمینه آبراهههای بینالمللی بیشتر بر مدیریت نیازهای کشورهای ساحلی متمرکز است و به موضوعات مهمی چون زیستمحیطی بودن و پایداری منابع آبی توجه کافی ندارد. همچنین، معاهدات موجود بین کشورهای ساحلی، بهویژه در مورد هند و بنگلادش، فاقد برنامههای بلندمدت برای بهبود کیفیت و کمیت منابع آبی هستند. این مقاله همچنین بیان میکند که نیاز به تغییر رویکرد از «مدیریت نیازها» به «مدیریت منابع» احساس میشود. نتیجهگیری:نتایج این تحقیق به وضوح نشان میدهد که حقوق بینالملل باید به سمت مدیریت پایدار منابع آبی حرکت کند. همچنین، لازم است که کنوانسیون 1997 مورد بازنگری قرار گیرد تا بهعنوان یک چارچوب جامع برای استفاده بهینه و منصفانه از منابع آبی بینالمللی عمل کند. پیشنهاد میشود که جامعه بینالمللی اسناد جدیدی را برای حل چالشهای موجود در مدیریت منابع آبی ایجاد کند تا بهطور مؤثری منازعات و مشکلات مربوط به منابع آبی مشترک را حلوفصل کند.